Bence büyük değişim, daha doğrusu insanlık erezyonu geçen yüz yılın son 20 yılında başladı bu ülkede. Büyük abiler kocaman genç nüfusu ve dinamikleriyle çok çok daha TÜKETİCİ olmamızı istediler. Tüketmeli ama üretmemeliydik. Yada üretsek bile fazla katma değer yaratmamalıydık. Yani onlardan bol bol "Ara malı" almamı, 12 Eylül darbesiyle vur kafasına al ekmeğini terbiyesi verilmiş, sınıf bilincinden arındırılmış ucuz iş gücüyle o ara malları yine onların bize sattığı basit tezgahlarda işlemeli, ürettiklerimizin de çoğunu içerde tüketerek üste kalan minik küsüratı makul bir bedelle onlara geri satmalıydık. İçerdekiler TÜKET ama TÜKETEBİLDİĞİN kadar TÜKET, ancak öyle mutlu olursun diye şartlandırılıyorlardı. O günlerin minik çocukları şimdi en azından 30'lu yaşlarındalar. Hala tüketiyorlar, arkalarından gelen yeni nesil daha da vahşi tüketici, onlardan sonra gelenler ise tarifler üstü artık. Tüket, tükettiğini yarın unut, hemen tüketecek yeni bir şey ara, merak etme fazla bekletmezler seni, hemen verirler eline tüketecek birşeyler merak etme. Hiç düşündünüz mü 70'li yıllardan onlarca şarkı hala neredeyse ezbere bilinirken özellikle 90'lardan sonra bestelenen hemen hemen hiç bir şarkı bikaç profosyonelin dışında kimsenin ezberinde kalmıyor? Kimse artık öyle güzel besteler yapamıyor mu artık. Bence hayır, bal gibi de yüzlerce hoş şarkı çıktı bu zaman zarfında. Neden bir tanesi bile ezberimizde kalmıyor? Çocuklara bakın çocuklara, anne babalarına aldırmak için avazları çıkana kadar ağlayarak aldırdıkları oyuncaklarını kaçıncı gününde oyuncak sepetinin en altına yollayıveriyolar. Çünkü artık kocaman bir sepet gerektirecek kadar tüketilmiş oyuncakları var da ondan. Kırklı yaşlarda olup da çocukluğunda bir oyuncak sepeti olan kaç kişi vardır bu ülkede?
Şimdi soruyoruz biebirimize, nereye gidiyoruz böyle diye. Önce bir nereden geldik onu hatırlasak birazcık.
- Bakkal amcadan Baycan ve Tipitip'ten başka sakız alamadığımız,
- Sade gazoz un mahalledeki küçük bir atölyede üretildiğ,
- Aile gezmelerinin davet beklenmeden yapıldığ,
- Yamalı pantolon giymenin ayıp olmadığ,
- Babamızın maaşının herşeye yettiği
- Kredi kartı, borsa endeksi, piyasa (şimdi kullanılan manada), döviz kuru nedir bilmediğimiz
- Bırakın icra edilmeti senedi protesto olanın cümle aleme rezil olduğ ve kendini rezil hissettiği,
- Makarna, kömürün dağıtılmadığı,
- Yardım yapanın kim, yapılanın kim bilinmediği
- Engelliler dışında her erkeğin eşit süre askerlik yaptığı
- Hiç bir devlet şirketinin zarar et(tiril)mediği
- Çocuklaarın sokaklarda güvenle oynayabildiği, ağaçlara tırmanıp komşu bahçeden elma aşırırken bir sesle panikleyip ağaçtan düşerek kolunu kırdığı, onu da hastaneye bahçe sahibinin götürdüğü
- Doktorların siyah çantalarıyla evlere gelip hasta baktığı
- Öğretmenlerin saygı gördüğü
- Çelik çomak vardı, saklanbaç vardı, kör ebe vardı
- vesaire vesair
günlerdek geldik bu günlere. BEnim aklıma şimdilik yukardakiler geldi, siz uzatabildiğiniz kadar uzatın bu listeyi. Şimdi birileri çıkıp şu yoktu bu yoktu, şunun kıtlığı vardı falan diyecektir, evet doğru "yokluk" da vardı "kıtlık" da zaman zaman. Ama hemen hemen hepimiz için vardı. Kıtlık da daha adil dağılmıştı, bolluk da.
Adına gelişim dediler korkunç değişimin. Hadi bir düşünün "Gelişince" mi daha mutlu olduk yoksa o zamanlar mı daha mutluyduk. Hadi biz o zamanlar çocuktuk, mutlu olmak bizim için çok kolaydı diyelim, sorun bakalım annenize, babanıza, amcanıza, teyzenize; O zaman mı bu zaman mı? deyin bakalım bi.
En başa dönersem, bir yanım tüm kalbimle aşıkken bu ülkeye bir yanım nefret ediyor. Dönüştüğümüz, dönüştürüldüğümüz halimizi sevmiyorum. Umut etmek istiyorum ama tutunacak bir dal bulmakta çok zorlanıyorum. İlk defa bu yıl kalbimden geçti, kaçıp başka bir ülkede mi yaşasam diye. Ama yok kopamam ben bu topraklardan, seviyorum bu hayta memleketi. Çünkü sevdiğim de Ben'im sevmediğim de Ben....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder